↩ [home]

V RDS – list z obcego kraju cz.1

Cześć!

Wiesz Andrzeju, ja chyba wpadłem jak śliwka w kompot. Liżę rany po RDSie, a już myślę o starcie w Róży Wiatrów i, cholera, nie mogę się doczekać. Nie chodzi mi o zdobywanie laurów, choć to jest przyjemne uczucie, ani o Puchar. Podoba mi się to napieprzanie przed siebie pomimo wszystkich przeszkód. Podoba mi się pokonywanie dystansu. Naginanie możliwości organizmu do granic wytrzymałości, ta burza, która rozpętuje się w głowie, po tym jak włącza się czerwona kontrolka. Czasami wygląda to jak masochizm, ale uwierz mi, takiej przygody nie zaznasz, będąc więźniem czterech ścian. Emocje towarzyszące podczas rajdu nie mają sobie równych, dlatego tak ciągnie mnie do ultra. Podobają mi się godziny spędzone na trasie. Podobają mi się ciche, księżycowe noce, pachnące, wilgotne poranki, popołudniowe słońce przenikające pomiędzy koronami drzew. Podobają mi się setki. Jeszcze tylko RW i startuję w pierwszej z nich, jeszcze tylko pięć tygodni i… ale po kolei.

W ostatni weekend startowałem w Rajdzie Dolnego Sanu. Och, co to za impreza była! Fantastyczna! Atmosfera, organizacja – uwielbiam to! Mogłem poznać i porozmawiać z ludźmi, których znam tylko z sieci, z opowiadań, z tego, co publikują na swoich blogach. Zmieniło mi się spojrzenie, a wszystko to, co do tej pory było odrealnione, ciałem się stało i jest, będzie inne, lepsze.

Wstałem przed szóstą. Spać nie mogłem, a wiesz, jak wygodne są podłogi sal gimnastycznych. Bez pośpiechu odświeżyłem się i zjadłem śniadanie. W międzyczasie uciąłem miłą pogawędkę z organizatorem rajdu, Hubertem. Co jakiś czas pojawiali się nowi uczestnicy, a ja spokojnie pakowałem plecak. I gdybym wiedział, że w tej chwili popełnię karygodny błąd, dolałbym do bukłaka litr wody, albo schował do kieszeni pieniądze i zaoszczędził sobie sporo bólu.

Tymczasem poranek zamienił się w piękny słoneczny dzień. Czas płynął leniwie, wskazówki zegara powoli zbliżały się do godziny dziewiątej, godziny startu. A ja czułem się, jakbym był w obcym kraju. Wiesz Andrzeju, gdy większość życia spędziło się w jednym miejscu, to każdy dalszy wyjazd jest jak egzotyczna wycieczka. Taki kontrast: nasza poniemiecka architektura i małe drewniane domy na wschodzie Polski. Jestem nimi zauroczony. Na zachodzie folklor możesz spotkać w nieudolnie spreparowanych skansenach, które służą jako alternatywna miejscówka, w której organizuje się imprezy integracyjne, a tutaj jest na każdej ulicy, a wieś nim kipi. I pewnie usłyszę jeszcze nie raz, że nie jest to, co było kiedyś – jakby niby miało być, skoro świat pędzi do przodu.

Wystartowaliśmy. Część uczestników pobiegła na północ, część na południe. Ja ugryzłem trasę „od góry”. Wybiegłem z Gorzyc i udałem się na północ w stronę najbliższego punktu. Nie chcę Cię Andrzej zanudzać opisem trasy punkt po punkcie, ale wiedz, że czułem moc, biegłem z taką lekkością, niemal jak bym leciał. Łatwa nawigacja i podbijane bez problemu PK, zachęcały do większego wysiłku. Jakaż to odmiana po nieudanym starcie we Włóczykiju!

Podbijam PK 9, 8, 7, 6, tutaj wyprzedza mnie Rafał – niezły przecinak – który przybiegł na metę jako pierwszy. Dalej, podbijam leżący na wschód od Zbydniowa PK 5. Od piątki biegnę do szosy. Zbiegam z szosy w przecinkę, przecinką na południe. Kończy się las, lecę na azymut. Przebiegam łąkę, przeskakuję rów. Jestem przy czwórce. Tutaj spotykam czołówkę biegnącą wariantem od południa. PK 4 podbijam po 2 godzinach i 50 minutach, w nogach mam jakieś 25 km, przede mną tylko trzy punkty o długich przelotach. Jestem w siódmym niebie!

Andrzej, nie napisałem Ci o jednym. Zazwyczaj przed startem odczuwałem napięcie, taki przedstartowy stres. Czasami był to lekki niepokój, a czasami przesiąknięte adrenaliną i niezbyt przyjemne uczucie euforii. Gdyby nie Ula, wiesz Krolisek, nie zauważyłbym tego, że jestem całkiem spokojny. Byłem spokojny przed startem w Skorpionie i Włóczykiju. To dlatego, że czekam na to, co przydarzy mi się na trasie. Nastrajam się na odbiór emocji o innej częstotliwości, a przedstartowy dreszczyk męczy mnie jak filiżanka kawy wypita tuż przed snem.

Późno już, dziewczynki od dawna śpią, a ja sam z chęcią przytulę głowę do poduszki. Jutro opiszę Ci to, co spotkało mnie po podbiciu PK 4, opowiem o zwalniającym czasie i wydłużającym się dystansie, Tymczasem dobranoc, do jutra i do przeczytania.

M.

[073/100]