gemini://magicznylas.pl/gemlog/49

Stoję na starcie. Napięcie rośnie, poziom adrenaliny dochodzi do czerwonej kreski. Słońce przygrzewa równo. Nie lubię startować podczas tak pięknej pogody. Trening, owszem, ale start? Inna intensywność, brak możliwości zbiegu w zacienioną alejkę, ani chwili na złapanie oddechu – nie wróży to nic dobrego. Zwłaszcza że złożenia mam bardzo ambitne: 1:06:00. Po udanym starcie w Maniackiej 10 uwierzyłem w swoje możliwości. Obrać realny cel i go zrealizować. Nic prostszego. Z drugiej strony wygląda to zgoła odmiennie. Osiągnięcie celu jest okupione masą wyrzeczeń, dyscypliną, nawet bólem. Bezpośrednio wiąże się to z systematycznym treningiem, obraną taktyką etc.

Jadąc do Bukówca nie wiedziałem, czego mam się spodziewać. Biegający koledzy opowiadali mi niejednokrotnie o atmosferze panującej w trakcie Biegu Sokoła. Start w bukowieckiej piętnastce jest alternatywą do poznańskiego półmaratonu. Half w Poznaniu, to masówka nastawiona na bicie rekordów frekwencji. Bieg Sokoła to impreza z tradycjami, niemal kameralna. Tradycja stoi za rogiem, jest wciągana na maszt, odgrywana, wyśpiewywana. Przed startem – ceremonia otwarcia. Tradycyjne przemówienie włodarzy, organizatorów. Poczet flagowy. Hymn państwowy i Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. Wzruszyłem się. Całe to przedstawienie, było jak podróż w odległe czasy. Jak pochód pierwszomajowy, jak wata cukrowa. Retrospekcja… Do tego otoczenie, mili autochtoni – drogę na parking wskazał mi ubrany w galowy mundur strażak, za chwilę bieg rozpocznie wystrzał oddany przez panów z Bractwa Kurkowego! Pojawiły się znajome twarze w tłumie biegaczy: Kuba, Romek, Rafał, panowie z Hutnika, ludzie z Drużyny Szpiku. Jest niemal idealnie!

Przejeżdżając samochodem przez te wzgórza, próbowałem sobie wmówić, że organizator poprowadził trasę tak, aby ominęła strome wzniesienia. A jeśli już jakieś się pojawią, to długie zbiegi zrekompensują stracone siły podczas pokonywania męczących podbiegów.

Kanonada wystrzału daje znak do startu. Bardziej idę, niż biegnę. Jest wąsko i tłum musi się rozciągnąć. Nie chcę tracić czasu i przeskakuję pomiędzy zawodnikami, bokiem trasy. Łapię założone tempo. To zadziwiające jak szybko nauczyłem się biec w równym tempie. Nigdy nie zwracałem uwagi podczas treningów na utrzymywanie założonego tempa. Biegałem pomiędzy zakresami tętna i to wystarczyło. Nie do końca – jak się później okazało. Od kiedy trenuję zgodnie z „zaleceniami” J. Danielsa, zauważyłem znaczny progres. Gdybym jeszcze mógł opanować do perfekcji sztukę regeneracji. Choćby wygospodarować dodatkową godzinę na sen.

Ubrałem na siebie dwie koszulki: techniczną, a na wierzch bawełnianego teamowego T-shirta. Przebiegam trzeci kilometr i czuję, że za chwilę się ugotuję. Asfaltowa droga bez skrawka cienia zaczyna łagodnie wspinać się pod górę. Mijam czwarty kilometr. Czuję niemoc. Podbieg dał mi w kość. Kolejnego nie wezmę w takim tempie. Nie dam rady. Walczę do siódmego kilometra. Po nim ulatuje ze mnie powietrze. Zwalniam.

Resztę trasy pokonuję nieśpiesznie truchtając, oblany potem, z zasuszonym gardłem. Wyprzedzają mnie kolejni zawodnicy. Słońce bezlitośnie przypieka. Wdaję się w miłe pogawędki. Wymieniamy spostrzeżenia na temat organizacji biegu, pogody, drogi. Dociera do mnie, że nie jestem osamotniony w mojej „chwilowej niemocy”. Tym razem się nie udało. Trudno. Zrobię sobie mocny trening z miłą oprawą.

Docieram do mety, przed nią finiszując, walczę z biegaczem próbującym mnie wyprzedzić. Chwilę po tym dostaję pamiątkowy certyfikat uczestnictwa w Biegu Sokoła, oddaję chip. Po tym kiełbaska, ciacha, herbatka (niezły miks) i pogawędka ze znajomymi…