Ocaml

2021-05-10

Pierwszy raz przyglądałem się Ocamlowi ze dwadzieścia lat temu. Wydał mi się wówczas ciekawy, ale upierdliwy (osobne operatory dodawania dla integerów i floatów?!)[1]. Potraktowałem jako ciekawostkę i odłożyłem na półkę.

Od tego czasu Ocaml pojawiał się na moim radarze i zazwyczaj w bardzo ciekawych kontekstach. Aż wreszcie nie wytrzymałem i postanowiłem spojrzeć na niego jeszcze raz.

Spojrzałem i to, co ujrzałem, bardzo mi się sposobało.

Sam język trochę się zmienił, ale przede wszystkim rozrósł się, jak to się ładnie mówi, ekostystem języka. Base+Core, czyli zamiennik(i) biblioteki standardowej, Dune, czyli system budowania, żeby wymienić tylko największe rzeczy, powodują, że obecnie w Ocamlu pisze się po prostu bardzo przyjemnie.

Nie bez znaczenia jest też to, że ja nie jestem tym samym człowiekiem, jakim byłem te dwie dekady temu. O wiele lepiej rozumiem, o co chodzi w programowaniu funkcyjnym. O wiele lepiej rozumiem siebie i swój styl programowania. Znam swoje ograniczenia, ale i mocne strony. I Ocaml dobrze się w nie wpasowuje.

W ramach ćwiczeń napisałem sobie prosty programik, którego używam do tworzenia tej kapsuły. Automatyzuje nudne kawałki, a ja dzięki temu mogę po prostu pisać. Nie jest to najlepszy kod w Ocamlu na świecie, ale na taki mnie obecnie stać.

Repozytorium na Githubie.

[1] Wiele lat później poznałem Go i dopiero wtedy zrozumiałem, co to jest upierdliwy język programowania.

tagi: »ocaml«